Longt frå grøne bakkja, longt frå trygg ei hamn
Longt frå yre stima, sakne trossa alle namn
Skarvasteidn i dvale, frosti i fengslande søvn
Lat meg atter ein gong sjå noregs vår igjen
Å han minnast fjordens bølgjande hav der fjella set sine røte
Der han djupt inni skogens grønkledde sal såg huldra sat sine føte

Daudn e slek ein freistande frende
Han dreg bittert og sakte or sjelo
Ingjen treng eg gøyma for
Eg e med meg sjølv
Slukt av have, slukt e dei
Kun eg e med meg sjølv

So alt anna vegra seg e tio fremst tå dei
Ho herska øve kver ein mann og skjenka dei sin lovnad
Ei trøyst eg finn i denna stille sorg at han ikkje fekk tak på dei andre
Den uendelege stille heim, e bare t kjenne for meg
Kvert slag da kjempast no, sjølv om da med rim i mine åra bere
Ein fryd da va å døy på denna plass...å han minnast
Å han minnast kvista so kviskra i vind der garden held seg ved like
So sole leika me båskap og tind so spegla seg i hans rike